İki gün önce yani Pazar günü, “çalışan gazeteciler günüydü.”

Bu gün de diğer bazı günler gibi siyasilerin mesajlarıyla hatırlandı, onların iyi dilekleriyle birileri sevindi, birileri umutlandı ve birileri de söylenen sözlerin hiçbir kıymetiharbiyesi yoktur der gibi omuz silkti geçti.

Tarihi 60 yıl öncesine uzanan bir direniş ve o direnişin gündür “on ocak çalışan gazeteciler günü.”

Bir zamanlar gazetecilik için “dördüncü kuvvet” tanımlaması yapılırdı.

Şimdi o güçten eser yok.

Gazetecilik hem güç ve hem de itibar kaybına uğradı.

Uğramaya da devam ediyor.

Siyasiler, gazetecileri ve gazeteciliği propagandalarının bir enstrümanı gibi değerlendiriyor ve onlara öyle bir rol biçiyorlar.

Ülkede gazetecilik yapan birçok insan takibe uğradı, cezaevine girdi.

Şimdiler gazeteciliği, çoğu gazeteci olmayan insanlar yapıyor.

Meslekten olmayan, gazeteciliği nemalanacak bir alan olarak görenler gazeteciliği alıcısına pazarlıyorlar ve hem de sudan ucuz bir fiyatla…

Günümüz gazetecilerinin çoğunda, on ocak’ı mesleki bayram günü yapılmasının yolunu açan 1960’lı yılların gazetecilerinin devrimci, emeği yüce değer bilen, güce teslim olmayan direşken ruhlu gazetecilerin azim ve kararlılığı yoktur.

On ocak çalışan gazeteciler gününü kutlayanların kaçı söz ve söylemlerinde samimi onu da bilemiyorum.

Bu mesleğin bu noktalara gelmesinde uygulanan politikaların rolü olduğu gibi, bu mesleği icra edenlerin de günahı az değildir.

Böyle güzide bir mesleğin bu derece savrulması canımı acıtmıyor değil, elbette!

Yaşananlar diyalektiğin gereğidir dersem, ne söylersiniz